X

Er zijn nog geen producten in je winkelwagen geplaatst.



Ken je dat? Dat gevoel dat je iets echt moet zeggen? Iets met de wereld MOET delen? Dit keer een hele persoonlijke post van mij. Eentje waar ik al een tijd tegenaan zit te hikken. Maar een waarvan ik weet dat het eruit moet. Dat het goed is, het juiste moment NU is.

Ik schrijf dit niet voor medelijden. Niet om mensen te kwetsen of pijn te doen. Ik schrijf over mijn verhaal. Mijn verleden. Hetgeen wat mij gevormd heeft tot wie ik vandaag de dag ben. Hoe ik denk over mezelf, over wat anderen van mij denken, mijn pessimistische blik op de wereld, mijn onzekerheden. Mijn karakter.
 

Hang in there!

Ik schrijf dit om jou te laten zien dat:
-  er na donkere perioden echt licht volgt 
- ook jij succesvol kunt zijn na zo'n periode
- een moeilijk verleden je vormt, maar dat dit NIET bepalend is voor je toekomst. 

Jij met een burnout, of jij die last heeft van depressieve periode. Ik wil je laten zien dat het echt mogelijk is om eruit te komen. Mij is het gelukt, dus jou lukt het ook. Je kunt dit! Je komt eruit. Sterker, beter, mooier en krachtiger! Waarom? Omdat je het waard bent, gorgeous!
 

Ik weet hoe het is...

Ik weet als geen ander hoe het is als je tot in je core bent geraakt door iemand. Als die persoon je zo diep heeft gekwetst, dat je geen uitweg meer ziet. Dat je het leven niet meer waard vind. Dat je dagen voorbij slepen, van het ene donkere moment naar het andere. Niks voelend, moe, nergens zin in. Misschien net als ik zelfs wel eens spelend met gedachten over je leven beëindigen. 

Ik weet hoe het is als je zelfs op goede momenten de donkere wolk boven je kunt voelen. Kunt voelen hoe je erin gezogen wordt. Die extreme aantrekkingskracht ervan. De donkere diepte in. De kou, leegte, eenzaamheid. Ik weet hoe dat voelt...

Afgelopen jaar is bij mij complexe post traumatische stress syndroom samen met depressieve perioden vastgesteld. Een verschrikkelijke diagnose! Een diagnose waar ik me eerlijk gezegd in het begin voor geschaamd heb. Dit is niet iets vrolijks, iets wat makkelijk uit te leggen is. Nee, dit is een serieus probleem. Maar wel een waarvan ik al jaren stiekem wist dat ik dat heb. Voeg hier mijn fibromyalgie aan toe, en het is compleet.

Hoe ik eraan kom? Nee, ik heb niet in het leger gezeten. Ik ben geen veteraan met ptss. Bijna zou ik zeggen "was het maar zo". Mijn ptss komt door een extreme familie geschiedenis. Want ptss is een aandoening die iedereen kan oplopen. Blootstelling aan trauma is het 'enige' wat ervoor nodig is. In mijn geval een trauma waar ik jarenlang aan blootgesteld ben.
 

Mijn moeilijke jeugd

Mijn moeder is namelijk ziek. Psychisch niet in orde. Tijdens de intake met mijn 2 recente therapeuten zijn verschillende persoonlijkheidsstoornissen genoemd waar ze mogelijk aan lijdt. Geen idee wat het werkelijk is. Wel weet ik nu dat ik behoor tot de groep KOPP (kind van ouder met psychiatrische problemen). 

Haar karakter was dermate bepalend voor hoe het er in ons gezin aan toe ging. Mijn zusje is gelukkig ontzien, ik heb het moeten ontgelden. 

Waarom? Meestal omdat ik het ergens niet mee eens was. Of omdat ik haar gekkigheden door had en haar ermee confronteerde. Het ergste werd het toen ze het uit jaloezie niet eens was met mijn keuze voor m'n toenmalige vriendje.

Wat er allemaal is gebeurd, is een boek waard. Ooit komt dat nog. Als de tijd er klaar voor is. Een tijd terug zag ik ergens eens quote "Te gek om te kunnen verzinnen". Dat slaat wel op wat er in die tijd is gebeurd. 5 jaar lang is ze extreem destructief geweest naar mij toe. Ik leek haar grootste vijand te zijn. Ik was het kwaad in haar ogen. In en in slecht. En dat heeft z'n sporen nagelaten. 

In die tijd leefde ik in survival modus. De dag doorkomen zonder pijn en verdriet. Zonder gekwetst te worden. Naar school gaan (of juist helemaal niet en in de trein stappen naar Amsterdam) om daar wat rond te dwalen. Dat was mijn manier om het huis uit te vluchten. Maar dan moest ik weer terug... Iedere dag weer. Met lood in m'n schoenen. Bij de voordeur iedere keer weer een schietgebed doen. "Laat er vandaag niks gebeuren, laat vandaag een normale dag zijn". 

Mijn studententijd is een grote waas voor me. Ik kan me nog enkele dingen herinneren van de school, medestudenten, en bepaalde gebeurtenissen omtrent school. Meer niet. Ik weet nog goed dat m'n stage begeleiders (een echtpaar) het zo heftig vonden wat er bij ons thuis gebeurde. Zij gingen op vakantie en ik moest maar in hun huis verblijven tijdens hun afwezigheid. Kon ik bijkomen. Ontsnappen. Rust voor mij.

Ik was in die tijd gefocust op overleven. Leven in een hele donkere tijd. Overleven... Een tijd waarin iets simpels als m'n haren kammen zelfs teveel. Ik kleedde me altijd netjes aan, alles om ervoor te zorgen dat de buitenwereld niet zou zien dat er iets mis was. Maar haren kammen? Niet nodig, onzin! Waar zou dat goed voor zijn? Teveel moeite! Zo donker... En ik weet nu: Zodra ik het gevoel krijg dat ik m'n haren niet wil kammen, is het mis. De donkere wolk is weer dichtbij.

Ik heb wel eens te horen gekregen dat men het bijzonder vond hoe ik ermee om ging. Ik ben niet in een of andere duistere wereld terecht gekomen, geen alcohol verslaving gekregen, niet op straat terecht gekomen. Dat ik gewoon bleef zoals ik altijd was. 

Gek eigenlijk. Hoe men zo naar me keek, terwijl ik wel beter wist. In het begin van deze periode heb ik gehuild. Kon ik alleen maar huilen. Dagen gingen voorbij vol huilbuien. Van mij hoefde het niet meer. Dat verandere later. Mn moeder vertelde me keer op keer dat ik niet mocht huilen. Dat was zwak. En toen duwde ik alles weg. Kwam er een emotie op? Ik duwde het meteen weg en voelde niks meer. Dat was mijn nieuwe coping. Klopte er iets niet wat thuis gebeurde? Ik deed het af als de normaalste zaak van de wereld (doe ik nog steeds als het te heftig wordt), en duw het dan snel weer weg.

Jarenlang heb ik geprobeerd een excuses te krijgen. Het gaf mij het gevoel dat dat alles goed zou maken. Mijn ellende zou oplossen. Tot ik een excuses kreeg. Het lag niet aan haar dat het zolang duurde voor ik het excuses kreeg, er waren allerlei reden voor (geweldige fictieve verhalen). Het uiteindelijke excuses was een slap aftreksel van wat ik hoopte te krijgen. Het soort excuses waarvan je weet dat het niet gemeend is. Daar heb ik dus niks aan gehad.
 

Wie ben ik? Wat wil ik?

Mijn soul searching periode van nu komt voort uit deze tijd. Wat begon als een simpel bezoek aan de huisarts omdat ik niks meer voelde na m'n vaders overlijden, is uitgegroeid tot een ware zoektocht naar mezelf. Een traject bij een geweldige psycholoog, en daarna EMDR bij een psychotherapeut. Heftig, maar echt nodig! 

En het mooie is: steeds meer dingen die ik nodig had voor mijn groei kwamen vanzelf op m'n pad. Tijdens de therapie, kwam ik een business coach tegen. Ik wist dat ik met haar aan de slag moest voor Scarfz. Aldoende bleek ik zelf ook hierdoor te groeien. En toen kwam ik een andere coach tegen. Nog meer groei en wijze lessen over wie ik ben. Over hoe ik keuzes maak. Hoe ik denk en waarom. En heel belangrijk: hoe ik dat kan omdraaien tot iets positiefs. 
 

En nu?

Nu durf ik eindelijk te zeggen dat het goed gaat met me. Ik voel me beter, lichter, vrolijker. Durf ik het te zeggen? Ja, ik voel me zelfs succesvol. Met mij gaat het goed, en met Scarfz ook. Allemaal dankzij mijn eigen inzet en de hulp van de juiste mensen. Uiteraard de steun van de mensen van wie ik hou. En bovenal: mijn rugzak met ballast is niet meer zo zwaar. Of ik er helemaal uit ben? Geen idee. Maar ik heb alle tools om nu verder aan mezelf te werken. Mijn negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten. Mezelf te accepteren voor wie ik ben, NU. En waar ik heen wil.

Ja, mijn verleden is onderdeel van mij. Ik vind het nog steeds heftig. Nog altijd begrijp ik niet dat een moeder zo kan doen. Maar ik denk dat dat altijd zo blijft. Maar het trekt niet meer zo zwaar aan me. Het is er nu gewoon. Gewoon... als onderdeel van mij.

Ook jij kunt je beter voelen. Sterker. Geliefd. Van jezelf houdend. Je bent het waard! Echt waar!
    23-07-2017 10:00     Reacties ( 3 )
Reacties (3)
 Scarfz - Larissa -  30-07-2017

Wat een lieve reacties! Dankjewel!

 Wendy -  26-07-2017

Mooi geschreven, ik denk dat je iedereen inspireert die dit leest! Ik ben blij voor je! Dat je bent waar je nu bent!

 Melanie -  24-07-2017

Wat heftig. En wat dapper dat je het durft op te schrijven. Sterkte. Hoop dat je er rust in vind.

Scarfz gebruikt Functionele cookies, Analyticscookies en Advertisingcookies voor de nodige functionaliteiten en verbeterde gebruikservaring. Als je Scarfz bezoekt, ga je akkoord met de cookieverklaring. Lees meer: www.scarfz.nl/Cookiebeleid.
Accepteer geselecteerde cookies