X

Er zijn nog geen producten in je winkelwagen geplaatst.



Tijd voor een volgende grote stap. Vandaag is de dag ik mijn laatste EMDR sessie heb. Het einde van een extreem heftig traject. Een traject wat zowel emotioneel en lichamelijk zwaar is, maar tegelijkertijd ook zorgt voor verlichting. Een bijzondere combinatie, maar precies zoals het bedoeld is. Namelijk alles opnieuw beleven en op een goede manier verwerken, zodat het daarna allemaal lichter aan voelt.

Ik kijk er naar uit om aan de toekomst te werken. Het verleden in het verleden te laten. Kijken naar NU en de toekomst.

Maar voor ik dat kan doen, is het eerst tijd voor een speciaal bericht. Namelijk een brief aan mijn moeder, om hiermee jaren van ellende af te sluiten. Zeg maar, een afgesloten hoofdstuk. Of nog beter: tijd voor een heel nieuw boek!

Dus verzamel ik nu mijn moed om dit openbaar te plaatsen. Release and move on, zeg maar...

Want ik weet dat er ALTIJD iemand is die het nodig heeft om dit te lezen. Te lezen hoe veerkrachtig wij als mens zijn. Hoe erg de situatie ook lijkt te zijn...

Dus, here we go

---

Aan mijn moeder,

Nog steeds verkrijg ik het niet over mijn hart om je "mama" te noemen. Het is te liefkozend. Gedrenkt in onvoorwaardelijke liefde. Liefde die ik niet voel voor jou. Hoeveel beter ik me nu ook voel, het is een titel die jij niet verdient. Je bent mijn biologische moeder, daarmee houdt het op. Ik heb geen mama, al jaren niet meer.

De hel, ik ben daar geweest door jouw toedoen. Niet alleen ben ik er geweest, ik heb er jarenlang geleefd. Want zo weet ik nu: de hel bestaat. De hel is onderdeel van ieder mens. Een plek waar iedereen terecht kan komen. Wie je ook bent, wat je ook doet. Het kan iedereen overkomen.

Een plek...
zo donker
zo eenzaam
zo eng
zo vol monsters

Een plek die zo heftig en donker is dat je geen normale uitweg meer ziet. Er is nog wel 1 uitweg, en dat is een einde er aan maken. Je leven beëindigen. En dat idee alleen al, heeft mij rust gegeven afgelopen jaren. Wetende dat ik er altijd nog uit zou kunnen stappen. Eindelijk echt rust hebben.

Besef je dan hoever je mij hebt gepusht? Dat ik zelfs niet meer kon denken aan de consequenties voor mijn liefste? Voor mijn kindjes? Hoeveel verdriet zij zouden hebben als ik er een einde aan maak? Dat deed mij dus helemaal niks. Zover was ik al.

Spelend met paracetamol. Bedenkend hoeveel ik er zou kunnen innemen. Hoeveel ik er zou moeten innemen. Of vragen, smeken, soms zelfs bidden om een gruwelijk ongeluk. Alles om maar iets, of juist helemaal niets meer te voelen.

Ik weet ondertussen dat jij ziek bent. Psychisch niet gezond. Dat dit alles moet verklaren.

Waarom je hebt gedaan wat je deed.
Waarom je mij zoveel verdriet deed.
Waarom je mij niet blij wilde zien.
Waarom je alles stuks wilde maken.
Waarom je zoveel gekke dingen deed.
Waarom je dingen moest stelen.
Waarom je zelfs zover ging dat je er zwarte magie bij haalde. Tegen mij!

Alles om mij verdriet te doen. Uit jaloezie. Woede misschien zelfs. Dit heeft mij tot in het diepste van mijn zijn geraakt. Want alles wat ik deed, keurde jij af.

Je keurde mijn keuzes af
Je keurde mijn lichaam af
Je keurde mijn liefde af
Je keurde mijn creativiteit af
Je keurde kennis af
Je keurde mijn zijn af
Je keurde MIJ af.

Mijn eigen moeder die mij, haar eigen kind, geheel af keurde. Dit was "the root of all evil", zoals ik het nu zie. Mijn eigenwaarde, respect voor mezelf, liefde voor mezelf, is hierdoor naar ongekende diepten gedaald. Want: als zelfs mijn eigen moeder niet van me kan houden, wat ben ik dan uberhaupt waard? Blijkbaar niks dus.

Jarenlang is dit mijn inner voice geweest. Ik wist niet beter. Alles wat ik wist van mezelf, keurde ik af. Ik keurde mezelf ook maar af. Wie ik daadwerkelijk was, deed er niet meer toe. Ik als persoon mocht er blijkbaar niet zijn, dus volgde ik dat idee zelf ook. Ik werd een schim van mezelf. Mijn ware ik? Die was weggeduwd, heel diep onder de grond.

Het is zelfs zo erg geweest dat ik niet meer kon huilen. Ik mocht dat nooit van jou. Dat was zwak, zei je. Ook al ging ik van binnen dood van verdriet, ik mocht niet huilen. Dat vond je onzin. Dus sloot ik ook dat gedeelte van mezelf af.

Emoties als boosheid en angst voelen? Totaal niet handig in deze situatie, dus dat deed ik ook niet meer. Ik leefde niet meer. Ik probeerde enkel te overleven, dag in dag uit.

Erover praten met anderen? Dat was ten strengste verboden. En als ik een poging deed, speelde jij altijd weer een spelletje. Daar ben jij namelijk goed in. Doen alsof. Doen alsof er niks aan de hand was. Doen alsof we een normaal gezin waren. Doen alsof jij de meest geweldige, lieve en zorgzame moeder was. Doen alsof ik gek was. Doen alsof het allemaal aan mij lag.

Lange tijd is goed gegaan met me, sinds ik jou niet meer zag of sprak. Ik heb overleefd op basis van wat vreemde "coping skills". Niks voelen, hard zijn, altijd maar door gaan. U vraagt, wij draaien, en vooral niet om mezelf denken.

Tot het punt dat ik niet langer door kon gaan. Het was het een, of het ander. Uit het leven stappen, of goede hulp zoeken. Ik heb de juiste hulp gekregen, op precies het juiste moment. Gelukkig namen de artsen mij serieus. Gelukkig was er EMDR voor mij.

Zo weet ik nu dus dat ik het wel waard ben om er te zijn. Dat ik mezelf ondertussen best heel leuk vind. Aardig, lief, zorgzaam, slim, grappig zelfs. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dingen die ik eigenlijk pas sinds kort weet.

Maar tijdens de vorige EMDR sessie is mij iets duidelijk geworden. Ik was altijd op zoek naar het antwoord op de vraag "waarom je alles hebt gedaan".

Jaren, maar dan ook echt JAREN achtereen, wilde ik antwoord hebben. Ik wilde het niet alleen weten, ik wilde het begrijpen. Het voelen. Het diepgaand - op zielniveau - begrijpen.

Het kreeg een soort macht over me. Ik probeerde me voor te stellen waarom je het deed. Of ik dat zou kunnen bij mijn kinderen. Ik las erover. Ik onderzocht dingen. Uren besteedde ik eraan.

Jemig, wat was allemaal herkenbaar. Ergens was het zelfs wel fijn om over de medische kanten te lezen. Tuurlijk, mij was toen ook al wel duidelijk dat je psychisch niet gezond bent. Dat wist ik al heel lang. Maar het lezen erover leerde me weer nieuwe dingen. Gaf me nieuwe inzichten.

Maar bracht het me rust? Innerlijke vrede? Nope. Want, ik wilde er dan ook echt ALLES over weten. Van de ene site naar de andere, fora over, blogs lezen. It consumed me!

Mijn hoofd stroomde over. Mijn hartslag was veel te hoog. De adrenaline gierde door mijn lijf. En toen was het bedtijd.... Slapen? Nu? Wat een onzin! En dat terwijl slaap juist zo belangrijk is met mijn fibromyalgie.

Tijdens de vorige emdr sessie kwam de waarom-vraag weer naar boven.
* Waarom heb je mij dit aan gedaan? 
* Ben ik het niet waard om van te houden? 
* Ben ik niet goed genoeg? 
* Wat heb ik verkeerd gedaan? 
* Waarom?

Heftige vragen. Vragen die mij duidelijk maakten waarom ik altijd zo onzeker was. Maar nu weet ik het. Ik hoef helemaal geen antwoord te krijgen op al deze vragen. Ik ga dat ook niet krijgen van jou.

En als ik het krijg, is het waarschijnlijk net zo leeg en nietszeggend als je excuses jaren geleden. Weet je nog? Die mail met excuses, maar bovenal leugens over waarom het zo lang heeft geduurd? "Sorry" van jou horen, heeft niks veranderd namelijk.

Maar het is oké. Ik laat het los. Accepteer alles wat er is gebeurd. Hell yeah! Als we toch bezig zijn: ik vergeef het je.

Niet omdat het goed is, wat je allemaal hebt gedaan. Niet omdat ik het begrijp. Maar omdat dat mij rust geeft. Het is zoals het is. Het is gebeurd, en het is een levensles voor mij geweest.

Een les in mezelf leren kennen. Leren hoe sterk ik ben. Wat ik als mens aan kan. Weten hoever ik gepusht kan worden. Waar mijn breekpunt ligt. En ook dat ik mezelf accepteer zoals ik ben. Dat het goed is om van mezelf te houden en dat dit mag. Nee, zelfs moet! En dat ik met mijn verhaal, mijn levenslessen, anderen kan inspireren.

Antwoorden van jou veranderen dit niet. Het zijn jouw antwoorden, op basis van jouw perceptie, jouw leven. 
Niet het mijne, dus dit lost niks op.

Ik ben ik. 
Ja, mede gevormd door het verleden. Maar ook door de keuzes die ik heb gemaakt. En door keuzes die ik nu maak.

Want ik geloof oprecht dat iedereen kiest wie hij/zij NU is. Je kiest zelf het soort leven wat je wilt leiden. De persoon die je wilt zijn. 
Je niet meer je laten leiden door verdriet? Dan kies je dit. 
Je niet meer laten leiden door angst? Dan kies je dat.

Nee, het zijn geen keuzes die vanzelf gaan. Je vervalt snel in je automatische patroon van keuzes maken. Dit zijn echte bewuste keuzes om anders te zijn. Je anders te voelen. Anders te denken. Iedere dag weer.

Dus: IK KIES er nu voor om verder te gaan. Ik kies ervoor me goed te voelen. Ik kies er nu bewust voor om altijd het positieve te zien, in alles. Hoe heftig iets ook is.

Ik hoop oprecht dat je de hulp krijgt die je nodig hebt, zodat jij je ook beter kunt voelen. Want ik weet dat dit niet de manier is waarop je wilt leven. Zo hoort niemand te leven.

Dankjewel voor de levenslessen die ik op deze manier heb mogen leren. Het was een flinke rollercoaster, maar ik heb ervan geleerd. Voor mij is het nu klaar.

Ik laat het los. 
Ik laat jou los.

    04-09-2017 14:45     Reacties ( 0 )
Reacties (0)

Geen reacties gevonden.

Scarfz gebruikt Functionele cookies, Analyticscookies en Advertisingcookies voor de nodige functionaliteiten en verbeterde gebruikservaring. Als je Scarfz bezoekt, ga je akkoord met de cookieverklaring. Lees meer: www.scarfz.nl/Cookiebeleid.
Accepteer geselecteerde cookies